*اشاره

28 تیرماه 1306 شمسی سالروز تولد و 28 مرداد ماه 1393 مصادف با دومین سالروز درگذشت بزرگ شاعر و غزلسرای فرهیخته استاد «سیمین بهبهانی» است.در نخستین روزهای ارتحال آن استاد فرزانه ، غزلی به یاد و با نام او در وزنهای ابداعی استاد سروده بودم که ذیلا ارائه می گردد:

آن زن خطیـر بــود کــه می فرمـود : در خاطــرم خطـــور ندارد مرگ

جایی که با غـــزل نفســم جـاری است،پروانـه ی عبــور ندارد مرگ

تا زنده ام به کســوت درویشی ، دور از من است ننگ بداندیشی

سر مستم از ترانه ی بی خویشی ، راهی مگر به گور ندارد مرگ

تا داده ام جـــزای بــــدی نیکی ، بـــی وحشــت از تلافی تاریکی

حتــــی بــه مــن گرایش و نزدیکــی ، از قرنهـــای دور ندارد مرگ

با هر غــــزل به سبک اهــورایــی ، با رنگ و بوی تازه ی نیمایی

اهریمن است و حســـرت تنهایـــی ، جــز دیدگان کور ندارد مرگ

در بیت بیت هــر غـــزل نابـم ، از بـس چـــراغ عاطفـــه می تابم

شــور حیــات طیّبــه می یابم ، آن جا کــــه درک نور ندارد مرگ

هردم«خطی زسرعت و ازآتش» ، بارنگ اشتیاق رقم می زد

بر هر ورق ز دفتـــر عمــــر مــن ، کاینجا دل حضور ندارد مرگ

هشتادوهفت سال شکیبایی،در خانه ای به وسعت شیدایی

آموخــت بر ســریــر توانایی ، آخــــر مـــــرا که زور ندارد مرگ

مـــرد آفرین زنــان دیارم را ، از مـن وصیت اینکه به صد معنا

وقتی عفــاف باشد و استغنا ، در خانه ای ظهور ندارد مرگ.